Om het Hoveraid-basiskamp te bereiken, moet eerst met jeep, ossenkar, kano en lopend een dagenlange tocht door de het binnenland van Madagaskar afgelegd worden. Pas dan kunnen de teams met behulp van de hovercraft de omliggende dorpjes bezoeken om de noodzakelijke gezondheidszorg te leveren.
Onderweg door de mooie natuur op weg naar het basis kamp.
Zeer slechte infrastructuur.
Zonder jeeps met vierwielaandrijving kom je nergens.
De droge tijd, met ossekarren verder over het zand, de rivier staat laag.
Kano's, uitgeholde boomstammen, laden om de rivier over te steken.
De oversteek. Sterke stroming.
Ossewagen met materiaal komt aan in het basis kamp.
Het kamp heeft één pomp, twee toiletten.
Een team op weg naar een hovercraft.
De hovercraft kan komen waar auto's, boten en motoren het laten afweten.
Vanaf een zandbank nog een stukje door het lage water waden.
En door de modder van rijstvelden om bij een dorpje te kunnen komen.
Spreekuur in een vervallen schooltje.
De Malagasi arts is tevens tolk.
Voor de studenten is het ook een leerprocess.
Een patient die zo van zijn werk is gekomen.
Sommige schooltjes zijn wat nieuwer.
Het is altijd druk, die enkele keer dat er een team langs komt.
Patienten worden ook buiten gezien, als een schooltje heel klein is.
Soms is er zelfs geen schooltje om spreekuur in te houden.
Middageten, door dorpelingen bereid. Meestal is er geen tijd om te eten.
Gezondheid en seksuele voorlichting wordt niet vergeten.
En dus hebben de kinderen een condoomballon om mee te spelen.
spreekuur.
