Om het Hoveraid-basiskamp te bereiken, moet eerst met jeep, ossenkar, kano en lopend een dagenlange tocht door de het binnenland van Madagaskar afgelegd worden. Pas dan kunnen de teams met behulp van de hovercraft de omliggende dorpjes bezoeken om de noodzakelijke gezondheidszorg te leveren.
Zeer slechte infrastructuur.
Zonder jeeps met vierwielaandrijving kom je nergens.
De droge tijd, met ossenkarren verder over het zand, de rivier staat laag.
De oversteek. Sterke stroming.
Ossenwagen met materiaal komt aan in het basis kamp.
Het kamp heeft één pomp, twee toiletten.
De hovercraft kan komen waar auto's, boten en motoren het laten afweten.
Vanaf een zandbank nog een stukje door het lage water waden.
En door de modder van rijstvelden om bij een dorpje te kunnen komen.
Spreekuur in een vervallen schooltje.
Spreekuur.
De Malagasi arts is tevens tolk.
Voor de studenten is het ook een leerproces.
Geen haak, dus houdt een van de studenten de trekveerweeghaak zelf omhoog.
Armoede en ondervoeding zijn de grootste problemen.
Sommige schooltjes zijn wat nieuwer.
Middageten, door dorpelingen bereid. Vaak is er geen tijd om te eten.
Seksuele voorlichting wordt niet vergeten.
Waardoor kinderen weer een condoomballon hebben om mee te spelen.
Patiënten krijgen steevast uitleg over medicijngebruik.
